Handjeklap met de vos

Eindelijk zitten we in de knock-outfase. Kroatië-Portugal is een poster. Na een hoop afzien zitten we in de verlenging. De commentatoren in de studio zijn ten einde raad, evenals de krant vanochtend. Wat kunnen we aan het spelletje veranderen?

Het is tekenend voor de angst. Die verraadt zich niet, zoals bij Seneca's emotiebeschrijvingen, in rare verkrampingen, kippenvel en spasmen, maar in verlamming, saaiheid, passief luisteren naar het terechte publieksoordeel dat vindt dat je goed kunt voetballen (dat hebben Kroatië en Portugal nog dit toernooi terdege aangetoond) maar het nu niet laten zien.

Nog is iets mogelijk. Zoals bij Rail away kun je denken dat de saaiheid beoogd is, een strategie van ofwel het roofdier ofwel het prooidier. We zien verlamming, maar de sprong van Ronaldo wordt geduldig afgewacht. We zien verlamming, maar het roofdier wordt uit de tent gelokt.

Nee, al deze opties zijn vergeefse speculaties. Het gezang der supporters gaat monotoon door. De commentator is radeloos maar constateert echte liefde op de tribunes, wetende dat de vrienden hun vrienden om zich weten, maar zeker niet op grotere afstand dan dat.

Er was al gefloten.