Gisteren zag ik drie eksters een gaai te lijf gaan. Ze pikten op hem in, ook toen de gaai al verloren op de grond lag en zich zwakjes verweerde.
Daarvan heb ik verschillende dingen geleerd. Ten eerste werd ik er weer aan herinnerd dat een groep kracht kan ontwikkelen tegen een eenling. Ten tweede verbaasde het me dat ik op een afstandje bleef kijken en niet ingreep. Waarbij het me ook verbaasde dat het me weer verbaasde. Ik ken mezelf zo'n beetje en weet dat ik gevangen zit tussen angst en twijfel, emoties die me in een spiraal naar beneden trekken. Ten derde leerde ik - zonder het te leren - dat anderen gelukkig wel ingrijpen. Een plantsoenarbeider stapte op de eksters af en redde de gaai. Ik liet hem merken - met opgestoken duim - dat ik dit wel kon waarderen.
De situatie zal herkenbaar zijn voor eenieder die werkt met groepen. De eenling word aangepakt door een drietal. Het gebeuren wordt afgedicht met excuses, redeneringen, humor. Er wordt soms actie ondernomen tegen het drietal. Mij viel bij zo'n gelegenheid op hoe sneaky de overgang kan zijn tussen beetje stoeien en pesten.
Ik herinner me een scène van toen ik acht was. Mijn achterbuurjongen en beste vriend trapte een kleine jongen in elkaar met beledigingen en verwensingen. Ik stond er werkeloos bij, boos dat ik medeplichtig was gemaakt maar ook in volstrekte onmacht.
Al even sneaky is de overgang van gepeste naar pester, zoals blijkt uit de verhalen en onderzoeken. Mijn achterbuurjongen werd regelmatig door zijn grote broer van de trap gegooid.
Het ronddansen van de emoties - angst slaat om in boosheid en wordt gesublimeerd tot nieuwsgierigheid - laat iets oplichten van de inoperosità van de jacht, de onwerkzaamheid. We zien de jacht en willen weten wat dat is. Mag ik een keer mee? luidde het in de krant vanochtend. Maar wat de jacht is, hebben we net gezien, die speelde zich onder onze ogen af, in al zijn machtsvertoon. Een vertoon dat onze onmacht betekenisloos leek te maken. We vertalen hem in verantwoordelijkheid, medeplichtigheid, oplossingen die geen oplossingen zijn.
We laten de eksters wegjagen, fietsen verder en achter onze rug komen ze terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten